W drodze po szczęście

Szlachcic

-Witajcie! Zapraszam do środka - otworzył szeroko wysokie kute drzwi - Mieszkańcy Białego Kamienia nazywają mnie Alchemikiem, ci którzy mnie nie lubią Szarlatanem ale suma sumarum zawsze przychodzą jak coś im dolega - roześmiał się - przychodzicie tu za pewne za pracą. Akurat mam coś dla was, poszukiwaczy przygód. Potrzebuję do mojego nowego projektu pewnej rośliny, nazywa się ona Vampirio Monato. Możecie ją znaleźć w jaskiniach które są dookoła Białego Kamienia, znajdźcie ją a sowicie za nią zapłacę.

Gra zaczyna się przed domem Alchemika w wiosce Biały Kamień, visavis jego domu stoi karczma w której możecie się czegoś dowiedzieć.

Kolejka: Ily, Kirin, Imrak

- Kolejna łatwa robótka - westchnął wychodząc. Lubił takie misje, miały niskie ryzyko poniesienia śmierci. Przyjrzał się swoim kompanom.
- A więc znów się spotykamy, krasnalu - rzucił z uśmiechem w stronę Imraka.

Obywatel

Bez słowa wyszedł za swoimi nowymi towarzyszami. Stawka była do zaakceptowania, warunki... Niezbyt uśmiechała mu się ta robótka, prawdę mówiąc wolałby nawet siedzieć w domu publicznym i robić na drutach wełniane stringi, ale cóż - niekiedy nie dało się wybrzydzać.
- Prościej byłoby wynająć jakiegoś przyrodnika, byłaby mniejsza strata, gdyby ktoś odgryzł mu głowę, a łatwiej byłoby znaleźć ciało. - stwierdził gderliwie za plecami kompanów. Widząc ich spojrzenia wzruszył tylko ramionami.
- Nazwa była wysoce sugestywna, no co.

Młodszy Mistrz Gry

To ma być alchemik ? Zapytał, i skierował wzrok na swoich kompanów, stał całkiem z tyłu oparty o ścianę domu. Cóż ja bym się udał do tej karczmy popytać co i jak. Dodał po chwili i lekko się uśmiechnął na myśl o pysznym zimnym piwie którego nie pił już kilka dni. Jak to mówią komu w drogę temu śmierć zaśmiał się szyderczo.

- No dobrze... - mruknął - czyli idziemy do karczmy rozpytać o przewodnika znającego się na roślinach - podsumował. Nie bardzo mu się uśmiechało przebywanie w zatęchłym pomieszczeniu z gromadą pijanych wyrzutków, ale co mógł zrobić?
- Tylko żeby się żaden nie upił, bo wynosić nie będę.

Szlachcic

aasdasdsda

Obywatel

Spojrzał na niego ze skrzywieniem. Jemu również nie uśmiechało się siedzenie godzinami wśród tłumu ludzi, którzy w większości byli już nałogowymi alkoholikami, ale czegóż się nie robi dla dobra sprawy... Wyprostował się, przybrał na twarz minę zawodowego menela i wycofał się jeszcze bardziej.
- Tak w ogóle się zastanawiam, czy ci przewodnicy w ogóle piją... - stwierdził głośno, człapiąc za nimi w tyle. - Nie wiem czemu, ale jakoś nie wyglądali mi na miłośników jakichkolwiek trunków poza wodą. Prawdopodobnie dlatego, że są tak nudni, że nawet piwa nie odkryli.

Szlachcic

Gdy podchodzicie pod karczmę słyszycie głośne krzyki, pijackie śpiewy i muzykę. Przed karczmą siedzi banda upitych ludzi którzy grają w kości wrzeszcząc w niebo głosy, po chwili dwóch z nich zaczynają się przepychać i dochodzi do rękoczynów.

Młodszy Mistrz Gry

No no zapowiada się ciekawie. Pomyślał i wszedł do karczmy bez zastanowienia, nie przejmował się niczym. Wszedł, śmierdziało niemiłosiernie wymiocinami i przypalonym jedzeniem. Rozglądnął się za wolnym miejscem i usiadł. Karczmarzu piwa, i dzban piwa dla tego który oprowadzi mnie po tutejszych jaskiniach krzyknął na cały głos aby go słyszeli. A co mi tam beczka dla tego śmiałka wykrzyknął po raz kolejny.

Dokładnie zlustrował wzrokiem Kirina.
- Uwierz mi, że tak. I to dużo - odparł. Od niechcenia rzucił mały czar ogłupiający na grupkę przed wejściem po czym wszedł za krasnoludem do środka.
- Rany, czy ty zawsze musisz być taki głośny? - mruknął mijając i zajmując miejsce koło baru.

Szlachcic

W karczmie zapanowała kompletna cisza, po kilku sekundach słychać było tylko szepty, podszedł do was karczmarz przyniósł piwo, nachylił się nad Imrakiem
-Czyś ty zgłupiał? W okolicy nie ma nikogo kto by wszedł do jaskiń, nikogo! Jeżeli wejdziesz do jaskini to już nie wyjdziesz. Tu mieszkają spokojni ludzie, zostaw nas w spokoju i nie próbuj żadnego namawiać bo będziesz miał na karku wszystkich mieszkańców. Te jaskinie są przeklęte, wszystkie każda jedna to bardziej. Pomogę wam, ale odejdziecie i nigdy już tu nie wracajcie! Na północ od Białego Kamienia jest samotna "Góra Rozpaczy" wokół niej jest wiele wejść do jaskiń, chcecie to wejdźcie ale na waszą odpowiedzialność. A teraz weź sobie to piwo i wyjdźcie stąd."

Obywatel

Przytkał sobie uszy, słysząc ryk krasnoluda. Ten koleś mógłby nawet pracować jako herold, każdy mieszkaniec przynajmniej by usłyszał wesołe nowiny... Zaraz podszedł do nich karczmarz i wyrzucił ich - w grzecznych słowach - za drzwi. Dobrze chociaż, że piwo postawił...
- Wspaniały początek - skwitował sarkastycznie mężczyzna, gdy już znaleźli się z powrotem na zewnątrz. - Zanim pójdziemy pieszo, pozwolę sobie zaproponować wynajęcie grabarza z własnymi końmi.
Uniósł głowę, rozglądając się wokół. Niezbyt pocieszająca okolica. Czuł zapach świeżego chleba i ciastek, przemieszanego ze swojskim zapaszkiem obornika... Nagle przypomniał sobie garść informacji. Co mówiono mu wcześniej, zanim przybył tutaj?
- Moment... Zajrzyjmy jeszcze do właściciela karawany! - pstryknął palcami. Ponoć był całkiem niezłym źródłem informacji. - Ten stary dziad pewnie znowu siedzi wśród swoich próchen...

Młodszy Mistrz Gry

Tak nie kulturalnie do krasnoluda! Wykrzyczał i rzucił kuflem o ziemię ja mu zaraz pokaże. Wyważył barkiem drzwi karczmy i wkroczył do środka. Podszedł do karczmarza i złapał go za kołnierz. Słuchaj, następnym razem grzeczniej do swoich klientów odparł mu i uderzył go z pięści. Po czym odwrócił się i wyszedł z karczmy. Drzwi wstawimy jak wrócimy burknął do otępiałego karczmarza

Szlachcic

Wpadłeś w drzwi z takim impetem że wyrwało je z zawiasów i poleciały metr dalej, w momencie gdy zbliżałeś się do karczmarza kilka osób wyciągało zza pasów swoje noże, sztylety i pałki. Podszedłeś do karczmarza ale ze względu na swój wzrost złapałeś go za fartuch, przyłożyłeś mu a on padł nieprzytomny na ziemię. gdy odwróciłeś się zobaczyłeś na swojej drodze spory tłumek ludzi z bronią w ręku

-Nieludź właźi nam do oberży, wrzaszczy jak pogon i jen naszego ziomka bije, być nie morze. Dawajć chłopy, zaro go obskuruwujemy (obedrą ze skóry) i Szarlatanowi sprzedamy mozim jaki grosz jeszcze na antałek gorzołki wpadni - po tych słowach ruszył na ciebie szarżą wymachując krótkim toporkiem, jednak ku twemu szczęściu był już tak upity że biegnąc zahaczył biodrem o jedną z ław i przewrócił się, lądując pod twoimi nogami

- Skończony idiota... - mruknął do zabójcy. - I co my niby powinniśmy z tym zrobić? Nie mam ochoty na bójki... - westchnął. Naprawdę nie lubił takich sytuacji.
- Co ty na to żeby go zostawić i iść do tego twojego karawaniarza? To chyba lepsze niż patrzeć na rozpierduchę.
Uśmiechnął się mimowolnie. Tak naprawdę to chętnie popatrzyłby na czyjeś wnętrzności porozwalane na podłodze.