Historia Kontynentu

Mistrz Gry

Pierwsze 18500 lat historii naszego świata jest puste, ciemne i jałowe. Wiadomo tylko o wojnie Bogów. Nie istniały miasta, nie istniały osady, istniały wędrujące i walczące o przeżycie grupki istot ras wszelakich.

Kontynent jest wielkim obszarem, którego Isenduur jest tylko małą, ale i ważną częścią. Pasmo gór Eskenkoldu Mniejszego to przecież cholernie ważne miejsce... Tam ukrywał się Ishra na początku swojego buntu, tam też wziął pod opiekę pierwszych ludzi, dając im broń, pożywienie i pomoc w walce o przetrwanie... Tam powstało pierwsze miasto kontynentu - Grimtiwaz, na początku rozmiarów maleńkiej wioski, dziś będące stolicą Isenduur, a także ważną komórką w systemie gospodarczym kraju. Stąd też pochodził pierwszy, wybrany przez samego Ishrę, ludzki władca - Aeterion. Jego ród został nazwany Isendaari, z czego wywiodła się późniejsza nazwa całej prowincji.

Po buncie Ishry, kiedy ten z gór Eskenkoldu Mniejszego przeniósł się wraz z pozostałymi na Eskenkold, przez pierwsze 200 lat panował spokój. Dopiero w III w. p.b.i (Po Buncie Ishry) zaczęły się pierwsze niepokoje. Grimtiwaz miało już ustabilizowaną pozycję stolicy kontynentu, na tronie siedział Aedrin II, prawowity następca tronu, a Zamarznięte Morze nie było jeszcze Zamarzniętym Morzem... Właśnie...

W roku 276 p.b.i pojawiły się grupy pragnące, z do dziś niewyjaśnionych przyczyn, powrotu Kreatorów. Były jak Hydra - po pozbyciu się jednych pojawiały się dwie następne. Dodatkowo krążą pogłoski, jakoby rzeczywiście, w owym czasie jeden z Upadłych Kreatorów wysłał swego posłańca, rozsczepiając swój byt po raz drugi. Do dziś nie sprawdzono, który z nich podjął się tej próby, jednak wcielił się on w postać Erytrena - mrocznego elfa będącego magiem a zarazem przywódcą rebelii. Wojska Isenduur trwały w ciągłej niepewności - gonienie partyzantów po lasach było bezcelowe, a na dodatek co jakiś czas zjawiał się On zabierając ze swoim przyjściem żniwo w postaci stu bądź dwustu żołnierzy każdorazowo...

Dwa lata później, w roku 278 p.b.i powstał Martwy Bór - właśnie tak, powstał. Istnieje milion spekulacji na temat jego pochodzenia i każda z nich może mieć w sobie tyle samo prawdy... Najpowszechniejsza jest jednak opinia, że dzisiejszy Martwy Bór to koronny oddział Grimtiwaz, stacjonujący u stóp Eskenkoldu Mniejszego, i tam zaskoczony przez Erytrena z pozyskanymi przez niego ludźmi. Liczył on blisko tysiąca żołnierzy. Liczył.

Kolejnym ciosem zadanym przez Erytrena Isenduur było zabójstwo Aedrina II - podstępne i haniebne. Zapanowało bezkrólewie, a Erytren uciekł, aby pojawić się za pół roku na Klifie Samobójców. Tam został odprawiony największy z jego rytuałów - stworzenie Zamarzniętego Morza. Od wtedy właśnie Isenduur Stało się miejscem zimnym i nieprzyjaznym. Jednak coś poszło nie tak, ktoś wtrącił się w słowa rytuału, zaburzając jego strukturę i czyniąc Morze niestabilnym, a także tworząc pojawiające się co kilkadziesiąt lat pogłoski o istotach będących skutkiem nieudanego rytuału.

Tym kimś był Sevistrian, jeden z Magów Akademii Świętego Lasu. To jemu zawdzięczamy niepowodzenie przedsięwzięcia Erytrena - kiedy rytuał się nie udał, pozbawił Erytrena mocy, na dość długo, by wykończyć przebywające w nim nasienie zła. Wtedy też nastąpiło pierwsze w historii skrzyżowanie krwi dynastycznej z krwią kontynentu, Aedrin miał bowiem córkę, a Rada postanowiła obdarzyć Sevistriana prawem do zajęcia miejsca po nim na tronie.

Erytren, z którym rozprawił się Sevistrian, został pogrzebany wśród skał Eskenkoldu w magicznie zapieczętowanym grobowcu, którego położenie zabrali ze sobą do grobu magowie zakładający pieczęć.

Sevistrian był dobrym władcą. Przez trzysta lat na kontynencie panował pokój, powstała też droga wiodąca przez Bagna do reszty kontynentu. Niestety, po roku 600 zaczęły się problemy akademii, która finalnie upadła. Po kolei jednak.

W 654 r. p.b.i z Akademii poczęły napływać wieści o nieprawych eksperymentach na ludziach - zazwyczaj schwytanych bandytach. W obliczu braku dowodów jednak pogłoski te bagatelizowano. Dopiero w 658 r. p.b.i znaleziono pierwsze dowody - u stóp klifu na którym mieściła się Akademia. Dwa ciała, paskudnie zmutowane i tak samo paskudnie trudne do zidentyfikowania. Oczywiście zarówno na władcę jak i na Akademię zaczęły spadać gromy ludności, jednak eksperymenty ponawiały się. Następna data, rok 668 p.b.i jest bardzo ważną dla historii kontynentu. Wtedy właśnie miała miejsce obywatelska rewolucja w Isenduur. Mieszkańcy ruszyli tłumnie w stronę Akademii. Magów, którzy poddali się, puścili wolno - było ich blisko 120... 15 jednak zostało w budynku Akademii, i oni spłonęli żywcem; mieszkańcy Isenduur podpalili bowiem akademię. Krążyły plotki o tym, że jeden przeżył, jednak ucichły stosunkowo szybko.

Zostawiając płonącą Akademię za plecami tłum ruszył na Grimtiwaz - król przecież również był Magiem, dodatkowo obojętnym wobec bestialskich eksperyentów. Gwardia królewska zatrzymała ludzi, jednak król w obliczu buntu musiał podjąć działania. Wtedy zapadła decyzja o przeniesieniu stolicy kontynentu z Isenduur do Heridale, położonego niemal w centrum, Bogatego miasta kupieckiego. Po miesiącu okupacji Grimtiwaz królowi wraz z rodziną udało się umknąć i ogłosić światu nową stolicę. A w Isenduur na dwieście lat zapanował chaos.

Około roku tysięcznego sytuacja była dramatyczna. Miasta Isenduur były w opłakanym stanie, ludzie przymierali głodem, a bandyci panoszyli się, jak gdyby to był ich dom od zawsze. Wygnany z Isenduur król nie przejmował się losem zdradzieckiej prowincji. Ostatnia grupa rozsądnych mieszkańców jednak postanowiła raz jeszcze stworzyć Radę Prowincji i wyciągnąć dłoń po pomoc króla. W roku 998 nastąpiło pojednanie Króla, potomka Sevistriana i Daeniry, z prowincją. Król zaoferował pomoc, nie ukrywając jednak żywionej urazy. Pierwszymi jego działaniami były skierowanie do Isenduur karawan z pożywieniem, dobrze strzeżonych, wysłanie kilkunastu oddziałów Gwardii, potrzebnych do zaprowadzenia pokoju, a także dofinansowanie odbudowy najważniejszych miast prowincji. W zamian za to Isenduur zobowiązało się do przyjęcia wyższego niż w innych rejonach kontynentu podatku, a także wzmocnienia, po odbudowie, królewskiej Armii. Rada musiała się zgodzić, chcąc za wszelką cenę ratować swoją prowincję. Słowa dotrzymała, jednak wpłynęło to źle na późniejsze lata rozwoju Isenduur.

W XII w. prowincja wróciła do swojego stanu sprzed lat, brakowało jej jednak ówczesnego życia. Ludzie w wioskach rozsianych na jej terenie głodowali, głównie z powodu przyjęcia przez Radę zbyt wysokich podatków. Zaczęły się kolejne demonstracje niezadowolenia ludu. Rada po raz kolejny musiała stawić się przed obliczem króla. Wydarzenia te jednak pokryły się z przewrotem i zamachem na życie władcy. Zamachem udanym i pokazującym jak niepewnym bytem jest władza.

Okazało się bowiem, że od dwudziestu lat na tronie siedział nie król, a mag będący jego wierną kopią. Prawdziwy król został przez niego uprowadzony i zamordowany, pozostawiając tron bez następcy czy też następczyni.

Królowa, wdowa po zmarłym, postanowiła wziąć sobie za męża - co było i jest do dziś kontrowersyjną decyzją - elfiego księcia - Egzeriziela. Wiedziała, że sama niedługo dokończy swój żywot, była również świadoma elfiej długowieczności. Ślub ten był równoznaczny z wieczystym zjednoczeniem dwóch ras - elfów i ludzi, a także z końcem dynastii Isendaari. Zapewnił jednak królestwu tak oczekiwaną stabilność. Nowy, elfi król rozpatrzył kwestię Isenduur bardzo łagodnie, zdejmując nałożone na prowincję podatki, pozostawiając jedynie konieczność wspierania Armii.

Pod berłem Egzeriziela kontynent trwa do dziś. I będzie trwał jeszcze długi czas...

Chwała Władcy!